آه که چه سالی را پشت سر گذاشتیم....
با تمام مصیبتی که بر دلهای عاشقمان گذشت و فریادهای خفته در کنج گلویمان...
وه که چه آغازی داشت...
پر از شور و امید به بلندای سپیدی ساقی سرمست...
که میرفت تا دست در دست نوداماد ملت،طرحی نو برانگیزد...
امروز در پیش رو دنیایی پر از امید و عشق است...
که با دستان من و تو دوباره متبلور میشود ...
جان میگیرد و میبالد و طناز میشود...
ما به هم قول داده ایم که کوتاه نیاییم...
بخاطر همه آنها که در خون رفتند،تن چون شقایق عاشقشان...
بخاطر آنان که در پشت میله های زندان شمردند روزهای خوب جوانیشان...
بخاطر نگاه پر از سوال ندا...
بخاطر جای خالی سهراب بر سفره هفت سین..
و جای خالی فرزاد پشت میز آقا معلم....
بخاطر تمام آن سالهای سیاهی که بر سر ما کوفتند ولی ما دم برنیاوردیم...
برای فرزندانمان و برای سالهای بدون بیم و هراس...
سالهای بدون گورهای بی نام و نشان...
و یا سرگردان پشت در رجایی شهر و اوین!
ما همچون سرو ایستاده ایم...
برای سالهای صلح...
برای بهاران سبز...
برای یک بغل آزادی...
Category:
فرهنگی
| 5
Comments
ارسال به:
فردا توی خیابونیم. فردا می ایستیم. در سکوت. دلمون قرصه که دل شما با ماست