باز هم خبر از ضرب و شتم یک عزیز است.نویسنده و کارگردانی بنام نوری زاد؛ که بجز درج حقیقت، قلمش بر ناحق ننوشت.باید کاری کرد.باید پیش از فرو ریختن پرها؛ پرواز کرد. باید به اوج رسانید خشمی که وجودمان را فرا گرفته. هنوز از اعدامهای ۱۹ اردیبهشت در جهنم عذاب هستیم، که مبادا کوتاهی از ما بود، آنگاه که به دار آویختند آرش و محمدرضا را.
هنوز تن فرزاد و شیرین؛ بیقرار دیدار مادرانشان هستند.هنوز بچه های مدرسه باور ندارند سفر معلم خوبشان را.هنوز صدای فرزاد در کلاس طنین خوش مینوازد.
باید کاری کرد. باید ثابت کرد که بعد از سی سال عادت نکرده ایم به این جنایت و به این زورگوییها و زور شنیدنها.هنوز عادت نکرده ایم به شنیدن خبر زندان و اعدام پدر و برادر خویش؛ به خبر تجاوز به خواهر و دوست خویش.
آنگاه که میله های زندان در خود فشرد عزیزان این وطن را ؛ قلب ما را نیز فشرد، که شکست کمر ما را آنگاه که شکستند گردن فرزاد کمانگر را.
که ما به نظاره نخواهیم ایستاد بیش از این به زندان کشیدن ودر خاک خفتن ستاره های وطن را ...
بپاخیز ای فرزند ایران؛ که وطن تو را میخواند...
Category:
اجتماعی
| 8
Comments
ارسال به:
اگر در خردادتجمع و اعتراض ها شکل عملی به خود نگیرد حاکمیت به اعدام های بیشتری دست می زند