این شعر را آقای ماموستا شه ریف ؛ در سوگ تیربارانها و اعدام جوانان کرد سرودند که در سال ۵۸ بدست این رژیم اسلامی کشته شدند.
مادرم گریه کن بر مزارم زار که اینک زاری رواست ؛
فراوان گریه کن مادرم، سرشک خونینت رواست
گل صد آرزوی زندگی من در زیر خاک خفته است ؛
خاک میدان مبارزه به خون من رنگین گشته است
مادر جان چشم براه بازگشت من منشین ؛
مطمئن باش که دیگر بس است..گوش به صدای در منشین
مادر جان به اشک خونینت و به درد دلت قسم ؛
مادر جان به تلاش و رنج بی حاصلت قسم
آه سرد ملتم مدتهاست که جگرم را سزادنده است ؛
غم دست تنگی و زرد ملتم مدتهاست
مادر جان من فرزند کورد شهید راه مبارزه هستم ؛
مادر جان کبوتر خونین پر باغ ملت هستم
مثل آن بیگانه، دل پر از ناکامی و ناخوشی،
از این همه دست دستی نبود که بیاید و دستم را بگیرد
من در شهر خود غریبم و با همه بیگانه ام
کبوتر شهید راه لانه ام که بی لانه ام
مادرم گریه کن بر مزارم زار که اینک زاری رواست ؛
فراوان گریه کن مادرم، سرشک خونینت رواست
مادر جان آن دختری که میخواستی عروس تو شود؛
خودت را نشانش بده تا به امید من نباشد
تا خودش ببیند که سرتا پا سیاه پوشیده ای
شاید هم برود و من را از یاد ببرد
شاید هم برود و من را از یاد ببرد
مادرم گریه کن بر مزارم زار که اینک زاری رواست؛
فراوان گریه کن مادرم، سرشک خونینت رواست
00000000000000000000000000000000000000000000000
دایه گیان بگری له سه ر خاکم که وا شینم ده وی
زور بگریه دایه گیان فرمیسکی خوینینم ده وی
من گولی سه د ئارزووی ژینم له خاکا خه و تووه
خاکی مه یدانی خه بات ره نگینی خوینی من بووه
زور بگریه دایه گیان فرمیسکی خوینینم ده وی
من گولی سه د ئارزووی ژینم له خاکا خه و تووه
خاکی مه یدانی خه بات ره نگینی خوینی من بووه
دامه نیشه دایه گیان بو هاتنی من چاوه ری
دلنیا به ِ به سیه تی ِ بو دنگی درگا مه گره گوی
دایه گیان سویندم به فرمیسکی گه ش و ئیشی دلت
دایه گیان سویندم به جه و رو مه ینه تی بی حاسلت
من ده میکه جه رگی سوتاندووم هه ناسه ی سه ردی گه ل
دلپری کردووم خه می ده سکورتی و ره نگ زردی گه ل
من کوری کوردم شه هیدی ریی خه باتم دایه گیان
کوتری خوینین په ری باخی ولاتم دایه گیان
هه ر وه کوو بیگانه یی دلپر له ناکامی و گری
له م هه موو ده سته نه بوو ده ستی ِ که بی و ده ستم گری
من له شاری خوم غه ریب و بو هه موو بیگانه خوم
کوتری کوژراوی ریگای لانه خوم ِ بی لانه خوم
دایه گیان بگری له سه ر خاکم که وا شینم ده وی
زور بگریه دایه گیان فرمیسکی خوینینم ده وی
دایه گیان ئه و کیژه وا ئه تویس به بووکی تو ببیت
خوت بده پیشانی جاری با به بووکی تو ببیت
تا کوو بتبینی که ره شپوشی له سه ر تا پاته وه
به لکوو بروا دلنیا بی و من له بیره و باته وه
دایه گیان بگری له سه ر خاکم که وا شینم ده وی
زور بگری دایه گیان فرمیسکی خوینینم ده وی
شاعر ماموستا شه ریف
Category:
فرهنگی
| 5
Comments
ارسال به:
صدف جان شعر را لینک کردم به دنباله.دیدن این لحضه ها بسیار دردناکه.و همه در این درد به هم همدریم